حکمت نهج البلاغه
وَ قَالَ ع لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ قال الرضي- و هذا من المعاني العجيبة الشريفة- و المراد به أن العاقل لا يطلق لسانه- إلا بعد مشاورة الروية و مؤامرة الفكرة- و الأحمق تسبق حذفات لسانه و فلتات كلامه- مراجعة فكره و مماخضة رأيه- فكأن لسان العاقل تابع لقلبه- و كأن قلب الأحمق تابع للسانه-
و درود خدا بر او، فرمود: زبان عاقل در پشت قلب اوست، و قلب احمق در پشت زبانش قرار دارد.
(اين از سخنان ارزشمند و شگفتی آور است، که عاقل زبانش را بدون مشورت و فکر و سنجش رها نمی‌سازد، امّا احمق هر چه بر زبانش آيد می‌گويد بدون فکر و دقّت، پس زبان عاقل از قلب او و قلب احمق از زبان او فرمان می‌گيرد). (حکمت 40 به گونه ديگری نيز نقل شده)
(اخلاقی)
و قد روي عنه ع هذا المعنى بلفظ آخر- و هو قوله قَلْبُ الْأَحْمَقِ فِي فِيهِ- وَ لِسَانُ الْعَاقِلِ فِي قَلْبِهِ- و معناهما واحد
و درود خدا بر او، فرمود: قلب احمق در دهان او، و زبان عاقل در قلب او قرار دارد.
(اخلاقی)
+ نوشته شده در سه شنبه 28 آبان 1398برچسب:نهج البلاغه,امام علی,امیرالمومنین,پند اخلاقی,زبان عاقل,پشت قلب,قلب احمق,پشت زبان, ساعت 13:23 توسط آزاده یاسینی
|
